Καμία ουσία...

Την επόμενη Κυριακή έχουμε ευροεκλογές και πριν δυο μέρες παρουσιάστηκε σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια το ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων. Χαρακτηρίστηκε ως παγκόσμια πρωτοτυπία ύπο την έννοια ότι σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν διεξήχθει ούτε θα διεξαχθεί ντιμπέϊτ για τις ευροεκλογές. Τώρα, ποιός είναι ο λόγος που έγινε σε εμάς ντιμπέϊτ; Μήπως προετοιμαζόμαστε το φθινόπωρο για βουλευτικές εκλογές; Ό,τι και να συμβαίνει, το ντιμπέϊτ πλέον δεν οφελεί σε τίποτα. Δεν είναι χρήσιμο ούτε για την πολιτική ούτε για μας τους πολίτες. Αντιθέτως, ως τηλεοπτικό προϊόιν θεωρείται χρήσιμο για την show biz, καθώς αποτελέι πηγή συζητήσεων στα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών.
Τα ντιμπέϊτ είναι απόλυτα συνδεδεμένα με προεκλογικές περιόδους. Σε κάθε προεκλογική περίοδο παρουσίαζεται σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια το γνωστό σε όλους μας πολιτικό ντιμπέϊτ. Όσο πέρνανε τα χρόνια, τα ντιμπέϊτ παρουσιάζονται ως μια βαρετή και χωρίς καμία ούσια διαδικασία παράλληλων μονολόγων. Κάθε φορά παρουσιάζονται οι πέντε πολιτικοί του εκάστοτε κόμματος και οι πέντε δημοσιογράφοι που καθένας του θέτει ένα διαφορετικό ερώτημα στον κάθε πολιτικό. Σε κάθε εκλογική περίοδο διεξάγεται η ίδια και απαράλλαχτη τηλεοπτική διαδικασία. Τελικά, όλοι μας αναρωτιόμαστε τι είναι το ντιμπέϊτ και σε τι οφελεί; Υποτίθεται πως η διαδικάσια αυτή έχει καθιερωθεί προκειμένου να δίνονται απαντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούν τους πολίτες και να τους βοηθήσουν να αποφασίσουν τι θα ψηφίσουν. Ωστόσο, η όλη διαδικασία του ντιμπέϊτ καταλήγει να θεωρείται μια πληκτική παράθεση μονολόγων, δίχως κανένα απολύτως συμπέρασμα. Το ντιμπέϊτ φαίνεται να είναι μια καλή επικοινωνιακή διαδικασία όπου ο πολιτικός αρχηγός λέει αυτά που θέλει και τον συμφέρουν να πεί και βέβαια αποφεύγει να απαντάει σε όσα δεν τον συμφέρουν, προσφεύγοντας σε γενικολογίες δίχως ουσία. Όπως έχει αποδειχτεί τα ντιμπέϊτ είναι ένα είδος μιντιακού event, το οποίο συμπικνώνει τις ήδη γνωστές απόψεις των πολιτικών. Αποτελέι μια μάχη εντυπώσεων μεταξύ των πολιτικών. Οι πολιτικοί αρχηγοί μάχονται για το ποιος θα εντυπωσιάσει καλύτερα.
Ο κόσμος κουράστηκε πλέον να παρακολουθεί κάθε φορά την ίδια ακριβώς διαδικασία. Το μόνο που βλέπουν και διαπιστώνουν είναι ότι κάθε πολιτικός εκθέτει τις γνώμες του, προωθεί όσα τον συμφέρουν και συνέχως δίνουν υποσχέσεις... Πλέον η συγκεκριμένη διαδικασία διεξαγωγής του ντιμπέϊτ χρήζει την άμεση αλλαγή. Δεν οφελεί πλέον σε τίποτα η διαδικασία των πολιτικών και δημοσιογράφων να ρώτουν οι δεύτεροι και να απαντούν οι πρώτοι μέσα σε λίγα λεπτά. Το μόνο που συμβαίνει είναι ο κάθε πολιτικός να συνοψίζει τα πολιτικά του σχέδια, τα οποία τα έχουμε ακούσει και ξανακούσει. Το ντιμπέϊτ πρέπει να παρεί μια άλλη μορφή, να γίνει ποιο ουσιαστικό. Να μπορούμε να βγάζουμε ειδήσεις που οφελούν την κοινωνία μας και οι πολίτες να έχουν μια καθαρότερη εικόνα των κομμάτων με τους πολιτικούς τους.

Τα άγρια μωρά...

Τα άγρια μωρά...

Τι να πει κανείς για τον Κώστα Μητρόπουλο; Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε; Ο Κώστας Μητρόπουλος είναι ένα θρυλικό όνομα της ελληνικής γελειογραφίας και του σατυρικού λόγου. Τα σατυρικά του σκίτσα, οι επιτυχημένες ατάκες του βρίσκονται στο προσκήνιο σχεδόν 50 χρόνια. Είναι σαρκαστής και ταυτόχρονα αυτοσαρκαζόμενος. Δεν διστάζει να γελειοποιήσει με έξυπνο τρόπο και γεμάτο χιούμορ την επικαιρότητα, τα πολιτικά δρώμενα του τόπου. Μέσα από τα σκίτσα του, ο Κώστας Μητρόπουλος είναι ο πιτσιρικάς, το άγριο μωρό που κανει τις σκανταλιές του, κανωντάς μας να γελάμε. Βλέποντας καθημερινά τα σκίτσα του στις εφημερίδες Νεα και Βήμα παρατηρούμε ότι κοιτάζει με αγνή και ανατρεπτική ματιά την επικαιρότητα, τα πολιτικά συμβάντα. Ίσως να υπάρξουν πολλοί που θα πούν ότι ο Κώστας Μητρόπουλος ασκεί ένα είδος κριτικής, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχυεί. Δεν ασκεί κανενός είδος κριτικής, το μόνο που κάνει και το κάνει με επιτυχία είναι να γελειοποιεί τις πολιτικές καταστάσεις του τόπου μας, να κάνει πλάκα με τις φυγούρες των πολιτικών μας, σατυριζοντάς τους. Τα σκίτσα του φανερώνουν όπως είπαμε αυτή την αθωότητα και συνάμα την ανατρεπτικότητα που έχει ο χιουμοριστικός του λόγο. Καθημερινά, ο Κώστας Μητρόπουλος σκιτσοβολάει στις γελειογραφίες του, μας προβάλλει τον κόσμο μας, τους πολιτικούς μας μέσα από μια άλλη οπτική ματιά. Την ματιά ένος μικρού πιτσιρικά και ενός σκανταλιάρικου μωρού. Οτιδήποτε συμβαίνει στην πολιτική σκηνή του τόπου μας που μας επηρεάζει, ο Κώστας Μητρόπουλος βρίσκεται πάντα εκεί, είναι πάντα έτοιμος να σκιτσογραφήσει την κατάσταση και να την γελειοποιήσει με καυστικό και χιουμοριστικό τρόπο. Τα σκίτσα του αυτές τις μέρες προβάλλουν την πολιτική επικαιρότητα, τις ευρωεκλογές, τις πολιτικές διαφημίσεις και γενικότερα όλο το τζέρτζελο που επικρατεί ενόψει ευροεκλογών...

Ελεύθεροι και Πολιορκημένοι...

Ελεύθεροι και πολιορκημένοι...

«Τραυματιμός με μαχαίρι 14χρονου Αφγανού από άντρα με στολή παραλλαγής εντός του λιμένα Πατρών...», «Αφγανοί επιτέθηκαν με πέτρες εναντίον περιπολικών της αστυνομίας...», «Δύο πρόσφυγες χτυπήθηκαν με σιδηρολοστό...». Αυτά είναι μόνο μερικά από τα δεκάδες επεισόδια που δημιουργούνται μεταξύ Αφγανών και αστυνομικών αρχών καθώς και μεταξύ των προσφύγων ( οι διαμάχες μεταξύ Αφγανών και Σομαλών είναι συχνό φαινόμενο). Η Πάτρα αποτελεί διαμετακομιστικό σταθμό των λαθρομεταναστών. Καθημερινή είναι η εικόνα ομάδων αφγανών στο λίμανι, από όπου προσπαθούν να κρυφτούν στην καρότσα κάποιας νταλίκας, προκειμένου να μπορέσουν να φύγουν προς την Ιταλία και από εκεί στη Γαλλία ή στην Αγγλία. Τα ξένα τηλεοπτικά κανάλια, η γαλλική εφημερίδα Le Monde αφιερώνουν ρεπορτάζ για τους Αφγανούς και παρουσιάζουν την Πάτρα μέσα από τον καταυλισμό της. Προβάλλεται η άσχημη εικόνα της πόλης με τους 3000 περίπου μετανάστες και φυγάδες που ζούν στο μεγαλύτερο καταυλισμό μεταναστών της χώρας, δίπλα στο λιμάνι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Αφγανοί πρόσφυγες είναι το θέμα της συντήρησης, διαβίωσης και στέγασης. Πριν μερικά χρόνια, υπήρχε ένας μικρός καταυλισμός στον παλιό σταθμό τρένων, όπου βρίσκεται απένατι από το λιμάνι. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους Αφγανούς αυτοσχέδιος καταυλισμός σε οικόπεδο στην περιοχή της Αγυιάς. Ζουν σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό. Δεν έχουν ούτε νερό, ούτε τροφή, ούτε ηλεκτρικό και ούτε τα βασικά αγαθά. Στον καταυλισμό δεν τηρούνται οι στοιχειώδεις όροι υγειηνής, με αποτέλεσμα να εγκυμωνεί κίνδυνος μετάδοσης σοβαρών ασθενειών. Μάλιστα, δεν παέι καιρός που τοπικά δημοσιεύματα έγραφαν ότι εμφανίστηκαν κρούσματα φυματίωσης και ελονοσίας. Στον καταυλισμό των αφγανών όχι μόνο δεν τηρούνται οι όροι υγειηνής αλλά και ούτε οι κανόνες ασφάλειας. Και για του λόγου το αληθές, στις 21 Ιανουαρίου 2009 πυρκαγιά ξέσπασε στον καταυλισμό απειλώντας τόσο τις ζωές των μεταναστών όσο και τις γύρω περιουσίες των κατοίκων της περιοχής.
Από την πλευρά του το κράτος, έχει εγκαταστήσει κλιμάκιο των γιατρών χωρίς σύνορα, οι οποίοι παρέχουν ιατρική φροντίδα και ενημερώνουν τους μετανάστατες για τους κινδύνους που διατρέχουν. Μη Κυβερνητικές οργανώσεις, ο δήμος Πατρέων και η μητρόπολη Πατρών ενισχύουν καθημερινά τους πρόσφυγες με παροχή τροφίμων και διοργάνωση συσσιτίων. Η κατάσταση όμως χρήζει την άμεση παρέμβαση του κράτους για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος. Οι κάτοικοι της περιοχής είναι αγανακτησμένοι, δεν τους θέλουν στην περιόχη τους, φοβούνται για την υγεία των ίδιων και των παιδιών τους. Άλλοι πάλι φοβούνται να κυκλοφορήσουν αφού σχεδόν κάθε βράδυ ξεσπούν συμπλοκές μεταξύ Αφγανών, σε σημείο όπου βγαίνουν και μαχαίρια. Δεν είναι λίγοι οι Πατρινοί που θέλουν οι αφγανοί πρόσφυγες να φύγουν, να επιστρέψουν πίσω στη χώρα τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται εφικτό. Το θέμα της απέλασης δεν ισχυεί γιατί αφενώς η Τουρκία δεν τους δέχεται πίσω αθετώντας την συμφωνία που έχει υπογράψει και αφετέρου η κατάσταση της χώρας τους καθιστά ανέφικτη την απελασή τους.
Το κράτος, όπως φαίνεται προσπαθεί να προτείνει λύσεις, αρκετές απόψεις έχουν πέσει κατά καιρούς στο τραπέζι... Μια από τις πρώτες λύσεις που προκρήθηκαν από την υγεσία του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας ήταν η αύξηση του προσωπικού του λιμεναρχείου, η προμήθεια των Λιμενικών αρχών με ανιχνευτές και η ενίσχυση της περίφραξης του λιμανιού στα πλαίσια του ISPS. Πέρα από αυτά τα μέτρα αντιμετώπισης, προστέθηκαν οι συχνές περιπολίες της αστυνομίας καθώς και ο σταθμός υποδοχής των αφγανών προσφύγων στο Δρέπανο, στην περιοχή του Ρίου. Πάντως, η περίφραξη του λιμανιού με συρματόπλεγματα και η συνεχής περιπολία των αστυνομικών φαίνεται πως φέρει αποτελέσματα καθώς σύμφωνα με τους αστυνομικούς δεν μπορούν οι Αφγανοί πρόσφυγες να πλησιάσουν στο λιμάνι. Από την πλευρά όμως των μεταναστάτων φαίνεται πως δεν τους πτοεί η απομακρυνσή τους από το λιμάνι αφού πλέον βρίσκονται στο Νέο Δρόμο, προσπαθώντας να καταφέρουν από εκεί να μπουν κρυφά σε κάποια νταλίκα.
Η μετακίνηση και η εγκατάσταση των αφγανών στο Δρέπανο, προκαλέι της αντιδράσεις τόσο του Δημάρχου του Ρίου όσο και των κατοίκων της περιοχής. Την ίδια ώρα, και οι κάτοικοι στην περιοχή της Αγυιάς αντιδρούν, διαμαρτύρονται, επιθυμούν να τους διώξουν, να εγκατασταθούν σε καταυλισμό στο Ρίο. Η κατάσταση βρίσκεται σε αδιέξοδο, είναι ένας φαύλος κύκλος, από την μια οι κάτοικοι της Αγυιάς που επιζιτούν οι Αφγανοί πρόσφυγες να μετακινηθούν σε καταυλισμό στο Ρίο και από την άλλη πλευρά οι κάτοικοι του Ρίου, οι οποίοι αρνούνται την εγκατάσταση των προσφύγων στην περιοχή τους. Πάντως, η πολιτεία κλιμακώνει τη στρατηγική της στο προσφυγικό, αφενώς θέλει να πτοήσει τα κυκλώματα και να αποθαρρύνει τους πρόσφυγες και αφετέρου προσπαθεί να καταστήσει πιεστικότερο το σχέδιο για εγκατάσταση των μεταναστών σε Ριγανόκαμπο και Δρέπανο.
Η κατάσταση βρίσκεται σε αδιέξοδο, η δημοτικές αρχές πρέπει να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα. Οι κάτοικοι της Πάτρας επιζιτούν από τους κρατικούς φορείς να βρεθεί άμεσα μια μέση λύση...





Γιώτα Μωραΐτη

Ελπίζοντας στο όνειρο...

Η επαγγελματική μου ζωή σε 20 χρόνια; Άραγε πως να είναι τα επαγγελματικά μου στις 6 Μαΐου 2029; Η ερώτηση αυτή φέρνει στην μνήμη μου τα παιδικά μου χρόνια, όταν με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Τότε, θυμάμαι πως απαντούσα με ενθουσιασμό «Εγώ θα γίνω δημοσιογράφος». Τώρα, που πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια από τότε, εξακουλουθώ να πιστεύω και να έχω στόχους. Ωστόσο, σήμερα παντού επικρατεί ένα αίσθημα απαισιοδοξίας, συνομιλικοί μου οι οποίοι πριν από μερικά χρόνια ονειρευόντουσαν ότι θα γίνουν επιτυχημένοι δημοσιογραφοί, τώρα βλέπουν το μέλλον αβέβαιο, έχουν πάψει πλέον να ονειρεύονται και να βάζουν υψηλούς στόχους. Μέσα λοιπόν σ' αυτή την απισιόδοξη ατμόσφαιρα, εγώ εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξη και να θέτω υψηλούς στόχους. Σε 20 χρόνια από τώρα, δηλαδή στα 40 μου θα ήθελα να είμαι μια καταξιωμένη δημοσιογράφος στο χώρο των ΜΜΕ. Συγκεκριμένα, στόχος μου είναι να καταξιωθώ στον ενημερωτικό-ειδησεογραφικό τομέα είτε της τηλεόρασης είτε του ραδιοφώνου.
Ναι λοιπόν, έτσι φαντάζομαι πως θα εξελιχθεί η καριέρα μου. Βέβαια, η καταξίωση συτή δεν θα έρθει από την μια στιγμή στην άλλη, ούτε θα μου χτυπήσουν μια μέρα την πόρτα λέγοντας μου «Κυρία Μωραΐτη γίνεστε αρχισυντάκτρια ή διευθύντρια ειδήσεων». Μία τέτοια θέση απαιτεί εκατοντάδες ρεπορτάζ, κούραση, ξενύχτια, ελάχιστη προσωπική ζωή και πάνω από όλα θέληση και πίστη σ' αυτό που κάνεις. Η επαγγελματική μου ζωή λοιπόν, θα ήθελα να ξεκινήσει με αργά και σταθερά βήματα. Αρχικά θα ξεκινήσω με το ελέυθερο ρεπορτάζ, το οποίο ομολογώ πως το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Ωστόσο, σε ποιο είδος ρεπορτάζ θα καταλήξω, αν αυτό θα είναι πολιτικό, οικονομικό, διεθνές, πολεμικό, αστυνομικό, ελευθερο, ακόμα δεν είμαι σε θέση να απαντήσω με βεβαιότητα. Μέχρι στιγμής το ελέυθερο έιναι ένα είδος ρεπορτάζ από το οποίο όλοι μας ξεκινάμε και το οποίο με ενδιαφέρει και ίσως να παραμείνω σ' αυτό το είδος. Αν και εδώ, θα ήθελα να πώ πως και το αστυνομικό ρεπορτάζ με εξυτάρει και γιατί όχι να μην ασχοληθώ αργότερα μόνο μ’ αυτό το αστυνομικό.
Επομένως, το 2029 φαντάζομαι πως η ημέρα μου θα ξεκινάει πολύ νωρίς το πρωί και θα τελειώνει αργά το βράδυ. Από νωρίς το πρωί θα ξυπνάω με το άγχος να τα προλάβω όλα, με την επικαιρότητα να τρέχει και όλοι μας να παρακολουθούμε τις εξελίξεις προσπαθώντας να βρεθούμε εμείς πρώτοι κοντά στα οποιαδήποτε γεγονότα θα διαδραματίζονται την περίοδο εκείνη, να ειμάστε εμέις πρώτοι που θα βγάλουμε την είδηση. Ξέρω, πως οι ημέρες μου θα είναι γεμάτες άγχος και κούραση αλλά θα είναι γεμάτες ζωή. Η δημοσιογραφία είναι η ζωή μου και ήταν είναι και θα έιναι αυτό που από μικρή ονειρευόμουν και έλεγα «Εγώ θα γίνω δημοσιογράφος».
Ξέρω πως ο στόχος που έχω θέσει είναι πολύ δύσκολος να πραγματοποιηθεί αλλά όχι και ακατόρθωτος. Είμαι από τους ανθρώπους, οι οποίοι όταν βάζουν στόχους, όταν έχουν θέληση και πιστεύουν σ’ αυτούς τότε τα καταφέρνουν. Ωστόσο, αν στην ηλικία των 40 εγώ θα είμαι καταξιωμένη και θα έχω πετύχει τους στόχους μου, αυτό θα το μάθουμε σε 20 χρόνια από τώρα...