Ελευθερία του λόγου με όρια - χωρίς όρια

Πρόσφατα το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο έκοψε την μετάδοση της εκπομπής «Η στιγμή της αλήθειας» στον ANT1. Η απόφαση αυτή προκάλεσε τις αντιδράσεις των στελεχών του σταθμού λόγω του ότι σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα που προβάλλεται η συγκεκριμένη εκπομπη δεν έχει παρθεί ανάλογη απόφαση. Αυτό το γεγονός στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσουν συζητήσεις σχετικά με τα όρια της ελευθερίας του λόγου και το αν πρέπει να υπάρχουν όρια. Όρια στην ελευθερία του λόγου; Μια τέτοιου είδους ερώτηση φαίνεται μάλλον οξύμωρη αφού όρια και ελευθερία είναι δυο αντίθετες λέξεις. Δεν γίνεται να μιλάμε για ελυθερία του λόγου και παράλληλα να μιλάμε και για όρια, περιορισμούς. Ωστόσο, ελευθερία του λόγου υπάρχει και πρέπει να υπάρχει, πάντα όμως συνοδεύεται και από κάποιους περιορισμούς. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα Μέσα έχουν υποστεί κυρώσεις από το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο για παραβίαση των ορίων της ελευθερίας λόγου. Και εδώ προκύπτει το ερώτημα, τα Μέσα έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους;
Από τα Μέσα Ενημέρωσης, ο Τύπος έχει ελευθερία λόγου, μιλάμε για την ελευθερία του Τύπου. Σχεδόν πάντα, ονόματα, πρόσωπα στον Τύπο δημοσιεύονται στην τηλεόραση όμως όχι. Μπόρει στον Τύπο να γράφεται και να δημοσιεύεται ελέυθερα ο,τιδήποτε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εκεί περιορισμοί. Σύμφωνα με το άρθρο 14 του Συντάγματος, ποινικές κυρώσεις ασκούνται όταν θίγονται θρησκευτικές πεποιθήσεις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όταν δημοσιεύονται πληροφορίες για τις ένοπλες δυνάμεις και άσεμνα δημοσιεύματα. Πέρα από αυτά, στο Τύπο σε σχέση με την τηλεόραση υπάρχει ελεύθερία του λόγου. Στην τηλεόραση, η κατάσταση διαφέρει. Τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν όρια στο τι θα μεταδώσουν και στο πως θα τα μεταδώσουν. Τώρα, θα μου πείτε γιατί ο Τύπος είναι περισσότερο ελέυθερος στα όσα δημοσιεύει και η τηλεόραση όχι; Μια απάντηση είναι ότι τα τηλεοπτικά κανάλια είναι περισσότερο προσβάσιμα, το προϊόν τους προσφέρεται δωρεάν. Επομένως, όταν μιλάμε για όρια στην ελευθερία του λόγου εννοούμε περισσότερο τα τηλεοπτικά κανάλια.
Τα όρια όμως, στην ελευθερία του λόγου δεν θα πρέπει να σχετίζονται μόνο με το αν θα υπάρξουν κυρώσεις από το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο. Ο δημοσιογράφος θα πρέπει ο ίδιος να θέτει όρια στα όσα λέει και γράφει και στον τρόπο που τα μεταδίδει. Ανάλογα με τις αξίες, τις αρχές και τα πιστεύω του, θα πρέπει και ανάλογα να πράττει. Ο ίδιος ο δημοσιογράφος θα πρέπει να βάζει όρια στα όσα δημοσιεύει. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στο χώρο των Μέσων υπάρχουν συμφέροντα πολιτικά και οικονομικά. Τις περισσότερες φορές οι πληροφορίες είναι κατευθυνόμενες και υποκινούνται. Δεν είναι λίγες οι φορές που ορισμένες ειδήσεις αν δεν συμφέρουν το Μέσο τότε δεν μεταδίδονται. Αυτό όμως δεν είναι ελευθερία του λόγου. Δεν μπορούν να βγαίνουν οι άνθρωποι των Μέσων και να μιλάνε για ελευθερία της έκφρασης, ενώ την ίδια ώρα τα όσα συμβαίνουν στην επικαιρότητα τα προβάλλουν ανάλογα με τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν. Επομένως, όρια στην ελευθερία του λόγου δεν θα πρέπει να υπάρχουν. Τα μόνα όρια που θα πρέπει να τίθονται είναι όσα βρίσκονται στο άρθρο 14 του Συντάγματος. Από εκέι και πέρα, ο ίδιος ο δημοσιογράφος ανάλογα με τις αρχές του, τα πιστεύω του και τις αξίες του θα πρέπει να θέτει ο ίδιος όρια στα όσα δημοσιεύει.